Błoniaste kłębuszkowe zapalenie nerek znane również jako nefropatia błoniasta (membranous nephropathy, MN) jest jedną z chorób prowadzących do przewlekłej schyłkowej niewydolności nerek. Podłoże choroby stanowią zmiany morfologiczne w obrębie błony podstawnej kłębuszków nerkowych (glomerulopatia), która ulega uszkodzeniu przez oddziaływanie kompleksów immunologicznych. Przejawem tego procesu jest podwyższone stężenie białka w moczu. Długotrwały podwyższony poziom białka w moczu może powodować przewlekłą niewydolność nerek.

W 70% przypadków nefropatia błoniasta ma charakter pierwotny – wyjściowa choroba dotyczy wyłącznie kłębuszków nerkowych, a objawy są następstwem zaburzeń ich struktury i czynności. Postać wtórna nefropatii błoniastej jest następstwem innego schorzenia, np. tocznia układowego, zapalenia tarczycy, zakażenia HBV i HCV, nowotworów, bądź powikłaniem zakrzepowym czy polekowym. Jedną z metod rozpoznawania i różnicowania form pierwotnych i wtórnych nefropatii błoniastej jest wykrywanie autoprzeciwciał.

Z artykułu dowiesz się:

• Jaką rolę w diagnozowaniu, różnicowaniu oraz monitorowaniu leczenia kłębuszkowego zapalenia nerek pełni diagnostyka serologiczna?
• Które autoprzeciwciała są kluczowe w różnicowaniu pierwotnej i wtórnej nefropatii błoniastej?
• Jak interpretować pozytywny wynik na obecność przeciwciał anty-PLA2R?
• Jaką rolę w diagnostyce różnicowej odgrywają przeciwciała ANA, ANCA, anty-GBM i jak interpretować wyniki badań?

Więcej informacji w: M. Ratajczak, E. Poleszak, T. Chrościcki, Immunodiagnosis in membranous nephropathy, Wiad Lek. 2020; 73 (9 p. I): 1861–1866, DOI: 10.36740/WLek202009110.